صنعت هوانوردی با تاریخچه نسبتا کوتاه صد ساله خود در مقایسه با دیگر صنایع، توانسته جایگاه بسیار مناسبی را در فهرست صنایع آلاینده محیط زیست برای خود دست و پا کند. با توجه به آمارهای مختلف سازمان‌های مرتبط با صنعت هواپیمایی، اکنون بیش از 23 هزار و 600 هواپیمای تجاری فعال در دنیا وجود دارد که مسئول جابه‌جایی بار و مسافر در سراسر جهان است. این تعداد هواپیما بدون احتساب هواپیماهای باری و نظامی، گستره بزرگی از مصرف‌کننده‌های سوخت‌های فسیلی را نشان می‌دهد. همان خطوط سفیدی که همه روزه چند صد بار از بالای سرتان عبور می‌کنند و بجز تولید یک خط باریک از کریستال یخ، گازهای آلاینده گلخانه‌ای را نیز در اتمسفر زمین پخش می‌کنند.
پیش‌بینی می‌شود با افزایش جمعیت و تقاضای سفر تا سال 1399/ 2020 تعداد هواپیماهای تجاری فعال به عددی نزدیک به 63 هزار و 500 فروند برسد.
پروژه‌های علمی و تحقیقاتی فراوانی برای کاهش آلایندگی این حوزه از حمل و نقل در دستور کار مراکز تحقیقاتی دنیا قرار گرفته است. طراحی و ساخت هواپیمای سولار ایمپالس یکی از این موارد بود. پروژه‌ای که پس از پیمودن مسیرهای دشوار طراحی و ساخت، توانست در آخرین مرحله و توسط هواپیمای سولار ایمپالس 2 و بدون استفاده از هر گونه سوخت، یک بار به دور کره زمین پرواز کند. پروازی که از شهر ابوظبی در امارات متحده عربی به سمت آسیا شروع شد و بیش از 16 ماه طول کشید و با برگشت به همین شهر به پایان رسید. حال سوالی که مطرح می‌شود این است که آیا آینده حمل و نقل هوایی در گرو بهره‌گیری از انرژی‌های پاک و تجدیدپذیر است؟
بهتر است برای سهولت در رسیدن به پاسخ، مقایسه‌ای ساده از مشخصات سولار ایمپالس 2 و یک هواپیمای تجاری مشهور مانند ایرباس ای380 داشته باشیم.
سولار ایمپالس 2 با یک و نیم تن وزن و قابلیت حمل یک نفر (خلبان)، می‌تواند با سرعتی حدود 140 کیلومتر بر ساعت پرواز کند. به این منظور روی بال‌های این وسیله پرنده با حدود 269 مترمربع سلول خورشیدی پوشانده شده و باتری‌های یونی 633 کیلوگرمی، توانایی ذخیره انرژی الکتریکی برای به حرکت درآوردن ملخ‌های چهار موتور الکتریکی 41 کیلو واتی را به عهده دارند. این در حالی است که ایرباس ای380 با داشتن چهار موتور توربوفن 70 هزار پوندی می‌تواند بیش از 850 مسافر را با بیشینه وزن 570 تن از زمین بلند کند. ضمن اذعان به برتری طراحی سولار ایمپالس و دیگر طراحی‌های مشابه، ولی مقایسه این اعداد به وضوح نشان می‌دهند راه بسیار طولانی برای جایگزینی انرژی خورشیدی با فناوری‌های پیشرفته امروزه در پیش خواهیم داشت.
تمرکز روی تولید سوخت‌های با آلایندگی کمتر، همچون زیست سوخت‌های گیاهی و حیوانی، مانند اتانول و سوخت‌های جلبکی شاید نزدیک‌ترین راه برای کاهش میزان گازهای گلخانه‌ای در آینده نزدیک باشند. بهینه‌سازی طراحی هواپیماهای تجاری، اعم از باز طراحی بدنه و موتور برای کاهش نیروی پسا در راستای کاهش مصرف سوخت، ضمن استفاده از سوخت‌های زیستی، می‌تواند سرعت اثرگذاری این صنعت بر گرمایش زمین را کم کرده و با کاهش ضمنی هزینه‌های سوخت، راه گسترش حمل و نقل هوایی را هموارتر کند.
